Najdroższy Dziadku Bronku

Kolejny list zwijam i wsuwam w zieloną butelkę...
Daty nie piszę, nie ma potrzeby. 
Opowiedz  mi, Dziadku, o  Wieczności!  Wszakże  to  też  czas,
ciekawe tylko, czy cykliczny. Tak, jak tu, pośród  pól,  łąk,  plonów... 
czy  są   u  Was,  Dziadku,  pory  roku? 
Wiosna pachnąca, słoneczne  lato,  purpurowa  jesień,  kryształowa  zima...
Może  Wieczność płynie własną ścieżką, jednostajnie piękną, rajską?
Opowiesz mi na spacerze. Zaprowadzę Cię na Rynek. Będziemy jeść lody, rozmawiać w  wymownym milczeniu. Ty przyniesiesz mi jabłko, serdecznie czerwone. W powietrzu będzie unosił się zapach wanilii... Zupełnie tak,
jak wtedy, pamiętasz?