wśród liści zielonych i jaskrawych promieni letniego słońca szukam swojej drogi... Zatrzymuję się co chwilę w innym miejscu z nadzieją, że zostanę już na zawsze.
Lecz zawsze odchodzę, by iść dalej... Próbowałam zatrzymać się przy ludziach. Też na nic!
Wiem, dokąd idę. Wiem, lecz jednak zawsze coś... lub ktoś stanie mi na drodze.
Próbowałam kochać... Kochać ludzi. Nie umiem! Kocham miasto, do którego jeszcze ciągle mam daleko, lecz z każdym dniem coraz bliżej... Z każdym dniem, w którym oddalam się
od tego... od tych, co trzymają mnie tutaj. Nie potrafię inaczej. I nie chcę inaczej!
Skoro tylko tam każdy mój krok stawiam z uśmiechem, a tutaj, wszystko co robię, przeszkadza i boli... Wiem, że wszystko co przynosi los, ma sens. Lecz nawet jeśli go widać, tak ciężko naprawić niewłaściwe decyzje, by nikogo nie skrzywdzić...
A miasto moje po drugiej stronie Wisły wciąż cierpliwie czeka... Czeka, aż zrozumiem,
że tylko ono się dla mnie liczy! Czeka, aż wreszcie wyprostuję swoje ścieżki... Czeka cichutko, a gdy tylko się zjawiam, uśmiecha się przebiegle! Doskonale wie, że zagarnęło moje serce na własność. Nie odda go innemu miastu. Ani ludziom! Złapało w sieć błękitnych okien i splątanych chodników!

Miasto moje, skąd ta siła w mojej miłości do Ciebie?! Skąd ta siła, która nie pozwala pokochać kogoś z krwi i kości?!
Miasto moje, już kilka razy żegnałam się z Tobą... Nawet list pożegnalny napisałam
i zdążyłam wysłać (na szczęście dogoniłam listonosza i w porę wyrwałam z jego dłoni
czarną kopertę). A Ty wciąż cierpliwie czekasz na mnie po drugiej stronie Wisły...
Czekasz, bo dobrze wiesz, że wrócę! Wrócę, żeby pozostać już na zawsze...
Doskonale znasz siłę mojej miłości do Ciebie!
Czekasz, bo wiesz doskonale, że już bardziej kochać nie umiem...