~ Idź drogą nieznaną! ~

Pustka wokół, jakby ludzie zasnęli zawieszeni w przestrzeni. Świat milczy mleczną ciszą, droga czysta, można iść, iść przed siebie, bez celu, bez powodu, iść… iść jak najdalej, uciec, nie wiedząc od czego, nie wiedząc dokąd… Lekkie chmury zanurzone w rzece, zielone, wiosenne pola czekają na zmrok… Słońca nie widać już, ale jeszcze ciepło pachnie znad lasu… Wczesne kwiaty zamknęły główki, kładą się do snu… Sen nie chce przyjść, coś zawisło nad oczami... blada fala powietrza cięższego niż sumienie po grzechu. Co to jest? Pytasz, ale nie słyszą cię już nawet duchy… Po co kochać, skoro nikt nie potrzebuje naszej miłości… nie ci, którym
ją ofiarujemy. Czekasz, aż świat zaśnie, byś mógł podumać nad zakrętem życia. Nawet przepaści nie ma, by się rzucić w otchłań zapomnienia… nie ma chudych gałęzi, by przewiesić ostatni sznur… Nie ma głębokiej wody, by na zawsze ugasić pragnienie… Ale szeroka droga przed tobą widnieje, choć coraz ciemniej…
Idź, idź tą drogą, odwrotu nie ma. Mosty spłonęły w ogniu twojej ślepej miłości… Idź, idź drogą, która jest przed tobą. Cokolwiek odsłoni dalsza wędrówka, przyjmij z uśmiechem… Przecież już nawet najbardziej niespodziewane nie może cię zadziwić. Idź, choć droga kręta… Idź, kamienie czekają, byś się potknął.
Idź, nie ważne ile razy jeszcze upadniesz, idź, to jedyny sens… wędrować, wędrować, wędrować aż po kres horyzontu…

Pogódź się z Losem, póki on pierwszy wyciąga dłoń do zgody. To trudne, ale któż powiedział, że szczęście przychodzi z łatwością? Czerp radość ze swego smutku, przecież to twój smutek, twoje doświadczenie - twoja wiedza. Prawdziwy skarb. Przyjmij cierpienie w pełnej jego postaci, przyjmij takie, jakie jest. Cierpienie uszlachetnia. Najpiękniejsze rodzi się w bólu.