~ Twój uśmiech... ~

...jest ze mną! Widzę go wciąż. Czuję jego ciepły odcień...
Kwiat na oknie uśmiecha się do mnie zupełnie tak, jak Ty. 
Co dzień jesteś tak blisko... Tymczasem musi mi wystarczyć wspomnienie Twojego uśmiechu. 
Gdy Twój obraz zaciera mi się w pamięci, przychodzę... Zatapiam wzrok w Twojej radości i... potem znów... póki Cię pamiętam, nie ma mnie tam, gdzie Ty jesteś. Nie potrafię inaczej, nie mam tyle odwagi, by widzieć Cię codziennie... (Skąd więc ją wzięłam, gdy wyrzucałam asa z rękawa??...) 
Nasza oddzielna bezsilność... Nie musisz się tłumaczyć! Rozumiem, bezsilność. Rozumiem bezsilność? ... Rozumiem, lecz nie bezsilność, ale to, co chcę nią nazwać... bo tak mi łatwiej... bo tak mniej boli. Okrutny los tego, kto był pierwszy... Wiesz, co chcę przez to powiedzieć. Ty wiesz. Ty rozumiesz. Rozumiesz?...
Lecz jeszcze dużo czasu musi minąć, nim upewnię się, że potrafisz..., że chcesz odwrócić okrutny los, aby wreszcie się do mnie uśmiechnął... zupełnie tak, jak Ty.